PZMot zorganizował jedyne w swoim rodzaju Indywidualne Mistrzostwa Polski. Zawodnicy zostali wytypowani do finału bez żadnych eliminacji. Na podstawie wyników osiągniętych podczas sezonu. Motocykle zostały przygotowane centralnie w Warszawie, przez jednego mechanika i przywiezione do Leszna. W założeniach to może sprawiedliwe – bo dawało wszystkim jednakowe szansę. 
W praktyce się jednak nie sprawdziło. Z tej to przyczyny pretendenta do tytułu IMP Józefa Olejniczaka można nazwać największym pechowcem tego finału. Jego maszyna została źle przygotowana z braku czasu –stąd ciągłe defekty
i zerowe konto punktowe. Nie dość tej sprawiedliwości, bo Józef Dyląg z Rybnika i Marian Kaznowski z Częstochowy musieli zadowolić się oglądaniem przeciwników z parkingu. Motocykle dla nich zostały w Warszawie. Głównym faworytem tego finału
był zdecydowanie najlepszy w tym czasie reprezentant Unii – Alfred Smoczyk, który w ocenie wielu fachowców uważany był za jeden z największych talentów. Gazeta „SPORT” relację z leszczyńskiego finału opatrzył dość wymownym tytułem „Smoczyk mistrzem Polski – formalności stało się zadość.” Czytamy w niej  :” 15 tysięcy widzów, którzy zjechali z najdalszych okolic oblegało
nowo wybudowane bandy na długo przed rozpoczęciem mistrzostw, jakkolwiek zawody były bardzo ciekawe i emocjonujące, to jednak godnym specjalnego podkreślenia jest fakt, iż wielu zawodników startowało na zdefektowanych motocyklach
w skutek czego wiele biegów odbyło się w niekompletnej stawce. Ojciec Alfreda Smoczyka pan Antoni opowiadał nam, że syn całe przedpołudnie spędził na sprawdzaniu swojego sprzętu.”